Μηροκήλη
Οι μηροκήλες ανήκουν, μαζί με τις βουβωνοκήλες, στις κήλες της μηροβουβωνικής περιοχής και αφορούν περίπου το 10% των πρωτογενών κηλών (γενικά για της κήλες πατήστε εδώ). Η μηροκήλη, σε αντίθεση με την βουβωνοκήλη, είναι πιο συνηθισμένη στις γυναίκες σε σχέση με τους άντρες με αναλογία 4 προς 1.
Οι μηροκήλες και οι βουβωνοκήλες εμφανίζονται στην περιοχή, όπου βρίσκεται ο βουβωνικός σύνδεσμος. Ο σύνδεσμος αυτός μπορεί να ψηλαφηθεί, ως ένα «κορδόνι» που βρίσκεται στο όριο μεταξύ κοιλιάς και μηρού (μηροβουβωνική πτυχή ή βολάδα). Και ενώ οι βουβωνοκήλες εμφανίζονται πάνω από αυτόν (για την βουβωνοκήλη και την ανατομίας της πατήστε εδώ), οι μηροκήλες προκύπτουν σε ένα άλλο ευένδοτο σημείο της ανατομίας του κοιλιακού τοιχώματος, τον μηριαίο δακτύλιο, ο οποίος βρίσκεται κάτω από τον βουβωνικό σύνδεσμο δίπλα στα αγγεία του ποδιού (Εικ. 1). Καθώς οι γυναίκες έχουν πιο φαρδιά λεκάνη, ο μηριαίος δακτύλιος είναι πιο «χαλαρός» σε σχέση με τους άντρες, εξού και οι μηροκήλες είναι πιο συχνές σε αυτές.
Όπως για όλες τις κήλες έτσι και για τις μηροκήλες η μόνη θεραπεία είναι το χειρουργείο. Σε αντίθεση, όμως με τις άλλες κήλες του κοιλιακού τοιχώματος (π.χ. βουβωνοκήλη, ομφαλοκήλη, μετεγχειρητική κοιλιοκήλη), όπου υπό προϋποθέσεις επιτρέπεται να εφαρμοστεί στρατηγική παρακολούθησης (watch and wait), μία μηροκήλη πρέπει να χειρουργείται το συντομότερο δυνατό από την στιγμή της διάγνωσής της. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι μηροκήλες παρουσιάζουν πολύ υψηλότερα ποσοστά περίσφιξης (έως 40%) και ανάγκης επείγοντος χειρουργείου, σε σχέση με τις βουβωνοκήλες (5%). Εδώ είναι σημαντικό να αναφερθεί, ότι περίπου το 1/4 αυτών των ασθενών υποβάλλονται σε εντερεκτομή, λόγω νέκρωσης του εντέρου και έχουν σημαντικά αυξημένη νοσηρότητα και θνητότητα, συγκριτικά με τους ασθενείς που χειρουργούνται προγραμματισμένα.
Έχουν περιγραφεί πολυάριθμες χειρουργικές τεχνικές για την αντιμετώπιση της μηροκήλης. Οι τεχνικές αυτές κατατάσσονται σε δύο βασικές κατηγορίες, τις κλασσικές ανοιχτές και τις σύγχρονες λαπαρο-ενδοσκοπικές τεχνικές.
Στις κλασσικές ανοιχτές τεχνικές η προσπέλαση της ανατομίας και της μηροκήλης γίνεται από μπροστά (anteriorly), με την τομή στο δέρμα να διενεργείται είτε πάνω, είτε κάτω από τον βουβωνικό σύνδεσμο (Εικ. 2). Στην συνέχεια παρασκευάζεται ο σάκος της κήλης από τα περιβάλλοντα ανατομικά στοιχεία του μηριαίου δακτυλίου, ο σάκος αφαιρείται ή αναστρέφεται ενδοκοιλιακά και τέλος το κηλικό χάσμα (μηριαίος δακτύλιος) κλείνεται με ράμματα ή με πλέγμα. Έχουν περιγραφεί πολλές ανοιχτές τεχνικές κυρίως χωρίς πλέγμα (Bassini, Frabrizius, Kummer, McVay, Lotheissen), αλλά και με επίπεδο πλέγμα (Τεχνική TIPP) ή κωνικό πλέγμα – Plug.
Στις λαπαρο-ενδοσκοπικές τεχνικές η προσπέλαση της ανατομίας και της κήλης της μηροβουβωνικής περιοχής γίνονται πίσω από το κοιλιακό τοίχωμα (posteriorly) (Εικ. 3). Χρησιμοποιούμε μία κάμερα και δύο λεπτά εργαλεία, τα οποία και εισάγουμε μέσα από πολύ μικρές οπές (Εικ. 4) και με την βοήθεια αυτών αναστρέφουμε τον κηλικό σάκο και τοποθετούμε ένα πλέγμα με τρόπο που να καλύπτει όχι μόνο την μηροκήλη, αλλά και πιθανές συνυπάρχουσες κήλες της μηροβουβωνικής περιοχής, όπως είναι μία βουβωνοκήλη και οι κήλες του θυρεοειδούς τρήματος. Οι βασικές τεχνικές που υπάρχουν σήμερα είναι η λαπαροσκοπική προπεριτοναϊκής αποκατάσταση βουβωνοκήλης (TAPP) και η ενδοσκοπική πλήρως εξωπεριτοναϊκή αποκατάστασης βουβωνοκήλης (TEP). Για περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με την τεχνική και τα πλεονεκτήματα της λαπαροσκοπικής θεραπείας των κηλών της μηροβουβωνικής περιοχής πατήστε εδώ.
Στην θεραπεία της μηροκήλης οι λαπαρο-ενδοσκοπικές τεχνικές είναι, σύμφωνα με την διεθνή βιβλιογραφία, σαφώς ανώτερες αυτών των ανοιχτών τεχνικών. Πέρα από τα πλεονεκτήματα της γρηγορότερης μετεγχειρητικής ανάρρωσης, του λιγότερου πόνου και των χαμηλότερων ποσοστών επιμόλυνσης του τραύματος και του πλέγματος, οι λαπαρο-ενδοσκοπικές τεχνικές έχουν πολύ χαμηλότερα ποσοστά υποτροπής της μηροκήλης σε σχέση με τις ανοιχτές τεχνικές και αυτό έχει να κάνει κυρίως με την δυσκολότερη προσπέλαση και σύγκλειση του μηριαίου δακτυλίου σε μία πρόσθια, ανοιχτή προσπέλαση (anteriorly). Αξίζει να σημειωθεί ότι μία τέτοια διαφορά στα ποσοστά υποτροπών δεν παρατηρείται στην θεραπεία της βουβωνοκήλης.
Οι λαπαρο-ενδοσκοπικές τεχνικές προτείνονται εδώ και χρόνια στις διεθνείς κατευθυντήριες οδηγίες για κάθε ασθενή με μηροκήλη, αλλά και για όλες τις γυναίκα με βουβωνοκήλη, εξαιτίας των αυξημένων ποσοστών εμφάνισης μηροκήλης μετά από ανοιχτή αποκατάσταση βουβωνοκήλης σε αυτές. Προϋπόθεση για την εφαρμογή των λαπαρο-ενδοσκοπικών τεχνικών είναι να μην υπάρχει αντένδειξη για λαπαροσκόπηση, για χρήση πλέγματος ή ολικής νάρκωσης και φυσικά να υπάρχουν οι απαραίτητες δεξιότητες και η εμπειρία του χειρουργού στις τεχνικές αυτές, διαφορετικά οι ανοιχτές τεχνικές είναι μονόδρομος.
Ο Γενικός Χειρουργός Δρ. Μάριος-Κωνσταντίνος Κόκκαλης (βιογραφικό εδώ), μετά από μακροχρόνια εκπαίδευση και εργασία σε Κέντρα Λαπαροσκοπικής Χειρουργικής και Χειρουργικής Κηλών στην Γερμανία και έχοντας διενεργήσει έναν μεγάλο αριθμό χειρουργείων κηλών της μηροβουβωνικής περιοχής σε Ελλάδα και εξωτερικό, είναι σε θέση να χειρουργεί λαπαροσκοπικά και τα πιο απαιτητικά περιστατικά μηροκήλης και βουβωνοκήλης, αλλά και να εφαρμόζει τις κλασσικές ανοιχτές τεχνικές, όπου αυτό κρίνεται απαραίτητο.